Dzieciństwo i młodość Bronisława

Bronisław Markiewicz przyszedł na świat 13 lipca 1842 r. w Pruchniku koło Jarosławia. Był szóstym z jedenaściorga dzieci Jana i Marianny z Gryzieckich.

Będąc uczniem szkoły elementarnej w Pruchniku odznaczał się pilnością i wrażliwością na potrzeby drugiego człowieka, potrafił się dzielić, choć sam doświadczał ubóstwa, był dobrym kolegą, odznaczał się odpowiedzialnością za podejmowane działania.    Czas pobytu w gimnazjum zaznaczył się w życiu Bronisława poważnym kryzysem wiary. Ponad rok poszukiwań zaowocował głębokim nawróceniem i powrotem do Kościoła.

Po ukończeniu gimnazjum, jesienią 1863 r. rozpoczął studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie z wielkim zapałem przygotowywał się do przepowiadania Ewangelii ubogim.

Po czterech latach studiów, 15 września 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie, kilka dni później rozpoczął swoją działalność duszpasterską. Pierwszą parafią, do której został posłany jako wikariusz była Harta koło Dynowa. Potem pracował kolejno w katedrze przemyskiej jako wikariusz, w Gaci i w Błażowej jako proboszcz. Wszędzie wielką troską otaczał ubogich oraz walczył o trzeźwość w swoich parafiach.

Jego zapał i gorliwość w pracy duszpasterskiej i społecznej zostały dostrzeżone przez władze diecezji i w 1882 r. biskup Solecki mianował go profesorem teologii pastoralnej w Przemyślu.

Uczeń św. Jana Bosko

10 listopada 1885 r. wyjechał do Włoch. Dotarł do Turynu, do ks. Jana Bosko. Został przyjęty do zgromadzenia salezjanów i 1 stycznia 1886 r. rozpoczął nowicjat w San Benigno. Towarzyszyło mu przekonanie, że kiedyś wróci do swojej Ojczyzny jako duchowy syn ks. Bosko

i będzie dla biednych sierot w Polsce robił to, co czynił święty założyciel dla dziatwy opuszczonej we Włoszech i innych krajach

Oczekiwanie na szybkie urzeczywistnienie się tych zamiarów było mobilizacją do wielkiej gorliwości w poznawaniu i zgłębianiu charyzmatu ks. Bosko. Ten wielki wychowawca chętnie spotykał się z polskim kapłanem i wtajemniczał go w założenia pedagogiczne oraz zasady swojego postępowania z dziećmi i młodzieżą. 25 marca 1887 r. ks. Bronisław złożył śluby wieczyste na ręce założyciela salezjanów – ks. Jana Bosko. Jako salezjanin pełnił rolę asystenta kleryków, a potem wykładowcy w seminarium, kapelana i spowiednika sióstr salezjanek. 31 stycznia 1888 r., ks. Markiewicz był obecny przy śmierci ks. Jana Bosko i wziął udział w jego pogrzebie. Marzenia o powrocie do Polski ziściły się w marcu 1892 r. gdy otrzymał zgodę na objęcie probostwa w Miejscu od Wikariusza Generalnego salezjanów, ks. Dominika Belmonte.

Praca wychowawcza w Miejscu Piastowym

 Ks. Bronisław Markiewicz miał wyraźnie określony cel swojego pobytu we Włoszech i w zgromadzeniu założonym przez ks. Jana Bosko – chciał przeszczepić jego dzieło na ziemie polskie i podjąć opiekę nad biednymi, osieroconymi i bezdomnymi dziećmi i młodzieżą. Z tym pragnieniem w sercu, 28 marca 1892 r. przybył do Miejsca, wioski w powiecie krośnieńskim, liczącej wówczas 800 mieszkańców. Zastał tam kościół wymagający urządzenia i starą, rozwalająca się plebanię. Ubóstwo parafii, którą obejmował nie zraziło tego ubogiego kapłana, którego jedynym dobytkiem był brewiarz, skromna walizka z rzeczami osobistymi oraz obraz Maryi Wspomożenia Wiernych i portret św. Jana Bosko. Swoje zamiary oparł na

bezgranicznej ufności w pomoc Maryi i swego ojca duchowego, ks. Jana Bosko, którego od pierwszej chwili poznania uważał za świętego.

Jako duszpasterz postanowił najpierw zająć się odnową duchową parafian, a dopiero później kościołem i budową plebanii. Podjął walkę z pijaństwem i karczmarzami. Aktywnie pomagał najuboższym, których dotykały trudne doświadczenia.

Niedługo po objęciu probostwa przez tego Salezjanina, do Miejsca zaczęli przybywać bezdomni chłopcy. Odtąd proboszcz Miejsca pracował nie tylko nad uświęceniem swoich parafian, ale jednocześnie kładł fundamenty pod zakład wychowawczy, zwany „Zakładem ks. Bosko w Miejscu”.  Otrzymał także wsparcie z Turynu, bowiem przełożeni salezjańscy przysłali mu do pomocy kleryków. Natomiast młodych ludzi, którzy przyjeżdżali z różnych stron Polski, by poświęcić się pracy opiekuńczej i wychowawczej ks. Markiewicz formował do podjęcia życia zakonnego, a w przyszłości przyjęcia święceń kapłańskich. W sposób szczególny starał się im przekazać ideę powściągliwości i pracy zaczerpniętą od ks. Jana Bosko. Wśród coraz liczniejszej gromadki chłopców zamieszkujących plebanię w Miejscu, brakowało rąk kobiecych. Zaczęły więc przybywać do zakładu młode dziewczęta ze Śląska i z terenów Galicji. Były to kandydatki do zgromadzenia zakonnego, chciały zostać salezjankami, a ich pierwszym klasztorem stała się stara plebania. Tam gotowały dla chłopców, prały i prasowały, a z czasem podjęły wychowanie opuszczonych dziewcząt.

Na terenie zakładu zaczęły powstawać zalążki zakładów rzemieślniczych (krawiecki, szewski, koszykarski, stolarski, bednarskie), dla wychowanków otworzono klasy gimnazjalne.

Gdy w 1897 r. nastąpiło odłączenie od salezjanów, Ks. Markiewicz postanowił założyć nowe zgromadzenie zakonne poświęcone wychowaniu ubogich dzieci i młodzieży, oparte na pierwotnej regule ks. Jana Bosko. Za patrona obrał św. Michała Archanioła. Nie doczekał jednak zgody władz kościelnych na zatwierdzenie nowego zgromadzenia. Wyczerpany pracą, nie dbający o siebie, w grudniu 1911 r. znacznie osłabł i nie mógł pełnić swoich kapłańskich obowiązków. Zmarł 29 stycznia 1912 r. w opinii świętości.

Dzieło bł. ks. Bronisława Markiewicza przetrwało i uzyskało kościelne zatwierdzenie: 29 września 1921 r. – zgromadzenie męskie; 21 sierpnia 1928 r. – zgromadzenie żeńskie.

Ks. Bronisław Markiewicz został beatyfikowany 19 czerwca 2005 r. w Warszawie.

Czcigodna Służebnica Boża Matka Anna Kaworek

Matka Anna Kaworek urodziła się 18 czerwca 1872 r. w Biedrzychowicach k/Głogówka (ówczesny Friedensdorf) na Śląsku Opolskim. 25 lutego 1894 r. przyjechała do Miejsca k/Krosna n/Wisłokiem, w ówczesnej Galicji, do zakładu ks. B. Markiewicza, jako kandydatka na salezjankę. Tu spotkała się z rzeczywistością zupełnie odmienną od jej wyobrażeń o klasztorze: waląca się plebania, była kolebką dla przyszłych zgromadzeń michalickich, ciężka wyczerpująca praca w bardzo trudnych
i prymitywnych warunkach, mało spoczynku, głód, mało czasu na modlitwę.

Mimo tak trudnych warunków wytrwała i stanęła na czele tworzącego się nowego zgromadzenia sióstr michalitek.

W 2022 r. mija 150 lat od Jej urodzin. Jej życie przedstawiła s. Dawida Ryll w powieści „Dom w cieniu skrzydeł”.

Warto posłuchać

https://michalitki.pl/2021/12/30/dom-w-cieniu-skrzydel/